donderdag 8 januari 2009

Bij geboorte vader verplicht registreren

Een vader die om wat voor reden dan ook gescheiden gaat wonen, staat in nederland zwak. Kind in de knel heeft een plan om die situatie te verbeteren. Veel gescheiden vaders verkeren in een marginale positie als opvoeder en voelen zich machteloos, zo blijkt uit onderzoek. Vaders die graag hun verantwoordelijkheid willen nemen, zijn kansloos. De scheidings praktijk in nederland is een moeders praktijk, alle wetgeving gericht op gelijkwaardig ouder zijn ten spijt.

Na een scheiding woont slechts ongeveer 10 procent van de kinderen bij de vader. Een groeiende groep van ongeveer 15 procent wordt grootgebracht door Co-Ouders. De rest van de kinderen gaat bij de moeder wonen of in een pleeggezin. Voor het onderzoek werden gescheiden vaders uit het noorden van het land uitgenodigd. Het blijkt dat veel vaders ontevreden zijn met de uitkomsten van de scheiding. Veel vaders denken dat hun ouder zijn na scheiden onomstreden is en komen dan van een koude kermis thuis. Regelmatig valt de bereidheid van de ex-moeder tegen, stemt zij niet in met gelijkwaardig ouders zijn voor de kinderen. De rijksoverheid verplicht scheidende ouders tot het maken van afspraken over de kinderen. Deze afspraken moeten leiden tot een ouderplan dat door de rechtbank wordt gekeurd. Bij het streven naar een goed ouderplan starten vaders met schaduwen van rechtspraktijken uit het verleden. Vaders zonder huwelijkspapieren kampen bovendien met ongelijke behandeling vanwege een burgerlijk wetboek dat op een gatenkaas lijkt. Kortom voor gehuwden schijnt het zonnetje nog niet helder in de juridische mist en voor ongehuwden is bovendien de wetgeving discriminatoir.

Een korte schets van de gemiddelde vader die meedeed aan het onderzoek: Hij voelt zich machteloos, afhankelijk van de moeder in zijn rol als opvoeder. Overleg en afspraken gaan met soepel. Hij vindt dat hij te weinig tijd met zijn kinderen doorbrengt, waardoor hij ongewild in de positie van pret-vader belandt. Hij mijdt ruzies en discussies met zijn ex, uit angst het broze proces te verstoren waaraan de omgangsregeling vaak onderhevig is. Nog maar kort geleden kraaide geen haan als een ex-moeder de afgesproken regeling met nakwam.

Vanaf 1998 krijgen de meeste ouders na scheiding van rechtswege ouderlijke zeggenschap. Voor nederland geldt dat niet-getrouwde moeders alsmede moeders met een partner-contract na de verwekking nogmaals toestemming moeten geven voor de erkenning van zijn vader zijn. Daarmee vestigt een niet-getrouwde vader nog niet zijn ouderlijke zeggenschap. Wel wordt hij daarmee onderhoudsplichtig. Sinds 1 maart 2009 is de regeling Co-Ouders van kracht, dat scheidende ouders verplicht zijn ouderplan op te stellen. Bovendien houdt de regeling een belofte in van gelijkwaardige zijn voor beide gescheiden ouders.

De helft van de kinderen in nederland wordt binnen een relatie geboren die niet middels een huwelijk is vastgelegd. We moeten voorkomen dat de ene ouder voor de andere beslist dat hij geen goede ouder is, vindt ook CDA-Kamerlid Marleen de Pater. Zij pleit daarom voor verplichte registratie van alle vaders. Zo krijgen altijd béide ouders zeggenschap, net als in een formele relatie.

De negatieve gevolgen van gescheiden wonen zijn voor het opvoeden beperkt indien ouders normaal communiceren en tot afspraken komen. De huidige praktijk stimuleert dit echter met. Moeders zijn te vaak in de verleiding misbruik van hun sterke positie te maken. De familie rechtspraktijk sticht geen vrede, maar wakkert ongelijkwaardigheid en conflict gedoe aan.

Vaak wordt ingezet op bemiddeling (mediation), echter dit werkt alleen indien beide ouders bereid zijn hun vooruitzichten bij te stellen. 90 procent van de ouders komt onder sociale, financiële en/of juridische druk tot overeenstemming en afspraken, zo blijkt. Veel gescheiden vaders belanden toch weer bij de rechter voor omgang. Daar worden de kinderen doorgaans aan de ex-moeder toegedacht en geprezen en krijgt de vader een beperkte omgangsregeling. Procederen is voor vaders vaak té kostbaar en toch worden hiermee soms successen geboekt.

In nederland galmt de mantra in het belang van het kind in huiskamers, op advocaten kantoren, bij hulpverlenings instellingen, in rechtszalen. Opvallend is echter dat het perspectief van de opvoeder geheel buiten beschouwing blijft. Het is een heilig huisje dat indien geharrewar is tussen de ouders, de moeder het beste alleen voor zijn kinderen kan zorgen na een scheiding. Het is écht niet in het belang van het kind als de ex-moeder de enige opvoeder met zeggenschap is. Evenmin is het in het belang van het kind als zijn vader wordt gemarginaliseerd en in dat ene weekend per twee weken op zijn tenen moet kruipen om met wat roddel, bemoeizucht en voorwaarden het vader zijn dat hij nog heeft moet verliezen.

De regeling Co-Ouders is een nobele poging tot verbeteren van de scheidings praktijk. Echter worden hiermede daadwerkelijk veranderingen bereikt? Maatregelen zullen moeten volgen voor het effectief handhaven van afspraken. Het voorstel van Marleen de Pater om al bij de geboorte het vader zijn vast te leggen, dient te worden overgenomen in méer overheids registraties. Dan zijn ook voor kroost dat buiten een huwelijks vastgelegde relatie geboren wordt de rechten van hun vader geborgd.

Ons land zou voorbeeld kunnen nemen aan belgië, waar zij die samen niet uitkomen per definitie de helft van zorg voor hun rekening moeten nemen. Zo hebben ook moeders iets te verliezen en wordt gelijkwaardigheid tussen man en vrouw in de praktijk bereikt.

Dit blog wordt vervolgd…

Labels: Campagne, RegelGeven